26.8.11

Bosbokrand

Die wêreld was so blou en groen
en elke somer welig en vol son;
die veld die ene ryk verrassing
van peule, vrugte, klip en wilde blom.

En herfs hou ‘n soort weemoed vas
gemeng met troos
- dis vreemd as jy dit skryf of sê -
tussen die heuwels, donghas, gras
van hierdie plek wat altyd vaste baken was.

Die berge lê steeds uitgestrek
in blou, blou vertes van die helder wintersonlig.
Soos altyd ruis die water van die Maritsane
en dra die wind die kruiegeure
van musudzungwane.

‘n Plek soos dié bly lewenslank ‘n deel van jou
as jy eers daar gehoort het.
Sy landskappe, sy wye maanlig
bly jou by.
En na jy al op baie ander plekke was
sal steeds ‘n pad jou stil-stil soontoe lei.

Geen opmerkings nie: