Die see het ver teruggetrek.
‘n Groot stuk sand lê bloot:
die bodem onder die oop hemel glinsterend,
vol vreemde vondste wat nog baie later
in plastieksakke in die binneland
in war versamelings, na see sal ruik.
Maar nou is hierdie ebgety se riffelvlakte
vol huppelende kinders, hoor jy hulle
opgewonde babbel: Mamma, Pappa, kyk!
En wanneer wiere, skulpe en ander see-aandenkings
al lank vermurwe en versplinter het,
sal helder beelde flits in harte wat
dekades later sal onthou:
die mans se opgerolde broekspype,
die wapperende bloese van die vrouens,
die bries wat rukke landwaarts waai en
elke opgespatte druppel lig en dra …
die helder son wyd oor die donker kus van Afrika.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking